In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, toen ik in groep 1 begon op het regulier onderwijs. Al vrij snel werd duidelijk dat ik daar niet goed mee kon komen . Ik had moeite met de verbale communicatie, zoals op de maandag vertellen over mijn weekend in de kring. Dat was iets wat voor mij niet haalbaar was, ondanks dat ik alles wel begreep.
Met de andere kinderen hoefde ik niet veel verbale communicatie te gebruiken, de non-verbale communicatie werkte hierin ook erg goed. Maar met de leerkrachten had ik moeite om mij goed uit te kunnen drukken. Ondanks de communicatieproblemen die er waren, ging ik altijd graag naar school en had ik ook heel veel plezier.
Ik had vriendjes, en hoewel het soms lastig was om mijn gedachten te verwoorden, was het fijn om sociale contacten te hebben. Het was echter niet altijd makkelijk om volledig mee te komen, vooral tijdens gesprekken of groepsactiviteiten. Hoe dat verder ging, lees je hier!
Toen ik 4 jaar oud was mocht ik naar de basisschool. Ik wou al veel langer naar de basisschool, omdat ik altijd met mijn oudere zus meeging om haar naar school te brengen. Dat vond ik zo leuk, maar ja, ik was nog te jong.
Stimuleren en begeleiden
Een goede begeleiding in het onderwijs voor een kind met verbale dyspraxie is bepalend voor de toekomst. Als een kind naar een school gaat dan moeten de leraren en docenten algemene kennis over verbale dyspraxie en wat het inhoud hebben, zoals de basiskennis en specifieke kennis over de leerling.