Dat is iets wat onder jongeren vaak voorkomt en al helemaal als je een diagnose hebt. Eenzaamheid en niet begrepen worden omdat je net even 'anders' bent, dan anderen. Dat is iets wat ik helaas ook ken. Op school niet uitgekozen worden, niet willen samenwerken met een opdracht, in de pauze de rug naar je toe draaien of zelfs ergens...

Je ontzettend alleen voelen, gedachtes die maar blijven binnenstromen, de schaamte, maar ook het verdriet. Zo zou ik mijn grootste nachtmerrie omschrijven waarin ik jarenlang in de negatieve spiraal bleef steken. Dit was voor mij helaas de realiteit rond mijn 17de tot mijn 20ste levensjaar.

Eind 2017 wist ik van mezelf dat ik kenmerken van een depressie had. Ik wist dat ik dit niet langer zonder hulp aan kon en belde zelf naar de doktersassistente. Iets wat ik zelf nog nooit eerder had gedaan. Aan de lijn moest ik vertellen waarvoor ik een afspraak met de dokter wilde maken en toen viel het aan de...

Regelmatig had ik een gesprek met de studentbegeleider hoe het nu verder moest. Op den duur kreeg ik twee opties. Optie 1: als ik nog niet volledig hersteld was, dan zou ik in februari 2019 weer starten met de opleiding en het langzaam opbouwen. Zo zou ik nog steeds halve dagen naar school gaan en de opleiding over 6 jaar...