Wat zeg je tegen iemand die vraagt wat je hebt

Natuurlijk is het vrij logisch dat mensen vragen wat ik nou precies heb omdat ik toch anders praat dan anders. Veel volwassene denken op het eerste gezicht dat ik doof ben of uit het buitenland kom. Als ze dan vragen wat ik nou precies heb dan zeg ik altijd dat ik hier geboren ben en alles versta en hoor.

Ik zeg meestal dat ik met een accent praat wat door mijn verbale dyspraxie komt. Mijn tongspieren zijn aan de zijkant verslapt waardoor ik sommige letters en woorden anders uitspreek dan dat het hoort. Hiervoor heb ik 10 jaar lang elke week logopedie gehad en hoe het nu is zo blijft het ook. Verbale dyspraxie is een broertje/zusje van dyslexie maar dan met het praten omdat haast iedereen dyslexie wel kent maar haast niemand verbale dyspraxie.

Natuurlijk kun je deze uitleg hierboven niet aan kinderen uitleggen. Kinderen vragen zomaar uit het niks wat je nou precies hebt. Dan zeg ik altijd dat ik zo geboren ben en dat het heel normaal is dat sommige kinderen en volwassene iets hebben. Dan kijken ze mij aan en gaan dan gewoon verder alsof er niks aan de hand is. Ze accepteren het gewoon.

Dat is zo fijn aan kinderen want ik merk al gauw dat een volwassene een vooroordeel trekt omdat ik toch anders praat dan anders. De kinderen vragen het gewoon uit het niks alsof het een hele gewone vraag is. Daarentegen zijn volwassene toch eerder wat angstiger om het te gaan vragen omdat ze je niet willen kwetsen. Zelf ben ik altijd heel open over mijn verbale dyspraxie en mag je mij altijd vragen.