Het idee achter mijn eerste post, was dat ik in een paar maanden tijd mijn verhaal wilde vertellen. Ik was het zat om telkens maar weer in iemands anders ogen het 'probleem' kind te zijn. Dit begon al vanaf groep 5 op het reguliere onderwijs. Ik was namelijk 'te goed' geworden voor het cluster 2 onderwijs en moest terug naar de basisschool. Vanaf groep 7 werd ik ook weer 'te goed' voor het rugzakje en de ambulante begeleiding. Aan het einde van groep 8 was ik uitbehandeld bij de logopediste. Dit betekende echter niet dat mijn verbale ontwikkelingsdyspraxie verdwenen was, integendeel.
Op het vmbo of het mbo heb ik nooit ondersteuning gehad. Dit alles kwam omdat ik nooit een faciliteitenkaart had en zodoende wisten de scholen niet hoe ze hiermee om moesten gaan. Ik wist toen ook nog niet dat dit onder TOS viel en dat ik vanuit daar recht op ondersteuning had. Hun conclusie was dat ik niet meer toelaatbaar was voor een opleiding op het ROC en dat alles vanwege mijn diagnose.
Op weg naar werk kwam ik ook allemaal hindernissen tegen. Werkgevers die niet wisten hoe ze met een spraakstoornis om moesten gaan of het te risicovol vonden. Ze wilden mij alleen in dienst hebben met LKS en dat terwijl ik dat helemaal niet benodig en mij niet zie als iemand met een handicap.
Ik zat dus thuis, niet omdat ik niet door wilde leren, maar vanwege mijn TOS. "π―ππ πππππ π ππππ πππ πππππ ππ πππ πππππ ππ πππ πππππππ πππ, π ππ ππππ ππππ ππππ πππππ". Ik ben toen begonnen om mijn verhaal op sociale media te vertellen, omdat ik er klaar mee was. Klaar met de vooroordelen dat mensen dachten dat ik een lager IQ had, dat ik het niet zou begrijpen of zelfs dat ik meervoudig gehandicapt was. Allemaal uitspraken die ik al eens gehoord had en wat niet waar was!
Het is alleen een (uit)spraakstoornis en hierdoor praat ik met een 'accent'. Ik versta en begrijp alles. Je zou toch ook niet tegen een blinde zeggen, dat diegene maar beter moet gaan kijken!
"ππ π¬ππ‘ ππ§πππ πππ© πππ¬πͺπ¨π©π―πππ£ π«ππ§ππ§π€π©ππ£, π§π€π£ππ€π’ πππ© ππππππ£ π«ππ£ πππ£ πππππ£π€π¨π. πΏπ€π€π§ π’πππ£ πππππ£ ππ§π«ππ§ππ£πππ£ π€π₯ π¨π€ππππ‘π π’ππππ π©π πππ‘ππ£, π¬ππ‘ ππ π€π€π π«π€π€π§ π’πππ§ πππππ₯π©ππ©ππ π―π€π§πππ£ ππ£ πππ© π©πππ€π π«ππ£ πππ£ π₯ππ§ππππ© π₯π‘πππ©ππ ππ€π€π§ππ§ππ ππ£."
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak.
Naast dat ik als ervaringsdeskundige actief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere beleving is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Hoezo is dit zo als je TOS hebt? Inmiddels heb ik een leeftijd bereikt waarin werken ook steeds relevanter wordt. Waar wil ik aan de slag, in welke functie en bij welk bedrijf? Allemaal vragen waar ik het antwoord nog steeds niet op weet.
Het idee achter mijn eerste post, was dat ik in een paar maanden tijd mijn verhaal wilde vertellen. Ik was het zat om telkens maar weer in iemands anders ogen het 'probleem' kind te zijn. Dit begon al vanaf groep 5 op het reguliere onderwijs. Ik was namelijk 'te goed' geworden voor het cluster 2 onderwijs en moest terug naar...
De meeste jongeren en volwassenen die naar school gaan verdienen een extraatje vanwege hun bijbaantje, maar soms is dit niet haalbaar.
Meestal ken je wel een van deze diagnoses bijvoorbeeld: ADHD, Dyslexie, hoogbegaafdheid of DCD. Allemaal diagnoses die in mijn ogen geen handicap zijn, maar als ik vertel dat ik een taal-/spraakstoornis heb, word ik echter wel zo behandeld.
