Thuiszitter

Ik zat thuis, was uitgeschreven van het MBO, geen diploma en geen vertrouwen meer in de scholen. Mijn toekomst was niet meer te voorspellen, want naar school gaan zat er bij mij niet meer in. Het perspectief van het schoolsysteem klopte, "Ik was de probleemleerling in hun ogen", dat alles alleen omdat ik een diagnose heb. Een diagnose waar ik niks aan kan doen, maar waar ik wel uiteindelijk voor gestraft werd.

Waar andere klasgenoten doorstudeerden en een diploma behaalden, zat ik thuis. Niet omdat ik uitgeleerd was of dat het niveau niet bij mij paste, integendeel, juist omdat mbo scholen gefaald hadden. Gefaald om vanuit de leerling te kijken welke begeleiding en ondersteuning het benodigd, en gefaald om niet te willen inzien dat ik een taal-/spraakstoornis heb waarin ik altijd fouten zal maken.

In hun opinie waren ze van de 'probleemleerling' af en ik, ik had geen opties meer. Na talloze opleidingen op het MBO liep ik vast en viel ik tussen wal en schip. Mbo zat er voor mijn doen niet meer in, als ik geen begeleiding zou krijgen. Maar waar moest ik dat dan vandaan halen en wie kon mij vertellen waar ik recht op had? Geen school of leraar die dit wist en mij deze vragen kon beantwoorden. Ik wist niet waar ik anders terecht zou kunnen. Mbo was niet meer haalbaar. Speciaal onderwijs was ik te goed voor, aangezien ik vanaf groep 5 altijd het regulier heb kunnen volgen. Dat ik vast liep was uiteindelijk ook vanzelfsprekend, maar het oplossen deed niemand.

Toen kwam corona om de hoek en een opleiding volgen tijdens corona wilde ik mijzelf niet aan doen. Studeren thuis achter de computer met andere medeleerlingen en als je al een diagnose hebt, dan is dat haast onmogelijk. Met mijn achtergrond wist ik al dat dit niet optimaal zou zijn, en zodoende was er weer één jaar voorbij waarin ik stil stond. Stil stond met het leren en het door ontwikkelen van je studie en dat alles alleen omdat ik TOS heb en waar ik uiteindelijk voor bestraft werd.