Schooltijd

Toen ik 4 jaar oud was mocht ik naar de basisschool. Ik wou al veel langer naar de basisschool, omdat ik altijd met mijn oudere zus meeging om haar naar school te brengen. Dat vond ik zo leuk, maar ja, ik was nog te jong.

Direct na de zomervakantie ben ik in groep 1 gekomen. Elke maandag moest je in de kring bij je ouder op schoot gaan zitten om te vertellen wat je in het weekend gedaan had. Bij mij kwam er niks uit. Ik wist wel wat ik dat weekend gedaan had, maar ik kon het niet uiten. Ik probeerde het wel, maar als ik er niet uitkwam, dan vulde mijn moeder het aan. Dat was op die leeftijd heel frustrerend.

Vanaf mijn eerste schooldag kon ik gelijk goed met de kinderen opschieten, ik had gelijk een goede klik met iedereen. Er was een jongetje waar ik vanaf dag 1 goed mee kon en ook veel mee speelde. Mijn moeder hoorde van zijn moeder dat hij thuis was gekomen met het verhaal dat er een nieuw meisje in zijn klas zat, en die zou helemaal uit Engeland komen. Dat was ik dus. Iemand die hij niet kon verstaan kwam volgens hem dus uit Engeland. Door mijn dyspraxie kon hij mij niet verstaan en was ik dus, in zijn ogen, een meisje uit Engeland.

Aan het einde van groep 1 kreeg mijn moeder een gesprek op school. De leraren hadden vastgesteld dat ik met spraak en taal ver achter liep in vergelijking met mijn klasgenootjes. Het zou voor mij beter zijn om vanaf groep 2 naar de Tine Marcus school te gaan omdat deze school volledig gericht is op spraak en taal. De lesstof is hetzelfde als op een " normale" basisschool omdat het de bedoeling is om na verloop van tijd, indien mogelijk, terug te keren naar de basisschool. Tijdens dit gesprek werd mijn moeder emotioneel omdat ze dit totaal niet verwacht had. Van de leraar moest ze erover nadenken of ze dit wou. Uiteindelijk hoefde ze er niet lang over na te denken en heeft ze toen besloten dat dit het beste voor mij was, en dat bleek ook zo te zijn.