Puberteit en TOS

Toen ik een jaar of 15 was realiseerde ik mij dat ik voor de rest van mijn leven verbale dyspraxie zal hebben. Natuurlijk merkte ik vroeger al wel dat ik anders was, maar echt te realiseren begon ik het mij pas in de puberteit en dat is natuurlijk ook logisch. Je komt erachter wie je nou echt bent en wat je wilt. Dan heb je er ook nog eens een taal/spraakstoornis bij en dat maakt het natuurlijk ook niet altijd even makkelijk.

Ik kan mij nog een situatie herinneren dat ik een presentatie moest houden voor de klas. Alles had ik tot in de laatste puntjes voorbereid, maar hierop kon ik mij niet voorbereiden. Tijdens de presentatie begon ik heel erg te stotteren en dat doe ik bijvoorbeeld als ik veel te vertellen heb, het spannend vind of als ik merk dat ik geen connectie met je heb. Tijdens de presentatie vond ik het spannend of ik het wel goed zou doen. Helaas had ik met de gehele klas haast geen connectie, omdat ik toen net geswitcht was en in de klas van kader kwam. Toen ik begon te stotteren merkte ik dat de gehele klas mij stiekem uit ging lachen. Ik zag gewoon dat ze elkaar aankeken en er stuk om gingen. Het ergste was ook nog eens dat de leraar, die achter in de klas stond om het te beoordelen, ook nog eens mee deed. Hij zei er gewoon niks van. Hierdoor werd het voor mij ook alsmaar moeilijker gemaakt en begon ik nog meer te stotteren.

Uiteindelijk was ik blij dat de presentatie voorbij was en ik weer veilig terug op mijn plek kon gaan. Dit was zowat het ergste wat ik zelf op het vmbo heb meegemaakt. Uitgelachen te worden, omdat je naast je spraakstoornis ook nog eens stottert. Hoe oneerlijk is dit, niet alleen dat dit onderling gebeurd maar ook nog eens dat de leraar meedeed. Vanaf dat moment begon ik op school heel erg te stotteren en trok ik mij terug. Ik praatte liever niet in de klas dan wel. Dit heeft op mij zo een impact gehad en dat terwijl het voorkomen had kunnen worden.

Vaak realiseren zich de leraren niet eens, hoe dit de rest van het leven van zo'n leerling kan beïnvloeden.