Onzichtbare beperking

Om heel eerlijk te zijn, is het hebben van een onzichtbare beperking niet altijd even makkelijk. Mensen zien niet direct aan je dat je iets hebt, omdat natuurlijk niet elke beperking zichtbaar is en juist daar zit ook vaak de fout in. Als mensen je beperking zien, dan kunnen ze hiermee rekening houden of hebben er gelijk een mening over maar of dat de juiste is, dat is een tweede.

Bij een onzichtbare beperking heb je dat niet gauw, pas als ik begin te praten dan hoor je dat ik anders praat. Over het algemeen zeggen de meeste mensen dat ik met een accent praat, wat eigenlijk door mijn verbale dyspraxie komt. Hoofden draaien hierbij vaak om of ik hoor ze smoezen en dat is natuurlijk ook begrijpelijk, want je hoort iemand op een bepaalde manier praten die je niet kent. Als iemand bijvoorbeeld een gebroken arm heeft, dan kijk je ook en dat is logisch.

Zelf ga ik hier heel open mee om en heb het geaccepteerd dat ik dit heb en persoonlijk vind ik dat het belangrijkste. Ik snap als geen ander hoe het is om hiermee te leven en welke overwinningen er zijn. Hierdoor ben ik ook begonnen om mijn verhaal te vertellen, want aan de buitenkant zie je zo niet dat ik iets heb.

Is het dan zo NU wel duidelijk dat ik een "beperking" heb? Met deze post wil ik het onzichtbare zichtbaar maken, want voordat je een oordeel velt kan er veel meer achter zitten, wat je niet gelijk op het eerste oog ziet of hoort.

Deel je mee, zodat ook wij in deze maatschappij geaccepteerd worden?