Maatwerk

Regelmatig had ik een gesprek met de studentbegeleider hoe het nu verder moest. Op den duur kreeg ik twee opties. Optie 1: als ik nog niet volledig hersteld was, dan zou ik in februari 2019 weer starten met de opleiding en het langzaam opbouwen. Zo zou ik nog steeds halve dagen naar school gaan en de opleiding over 6 jaar uitsmeren. Of optie 2: ik moest 100% aanwezig zijn op school.

Ik wilde natuurlijk wel mijn beste kant laten zien en een opleiding volgen, maar 6 jaar over één opleiding doen ging mij toen toch te ver. Ik had geen startkwalificatie en koos uiteindelijk toen voor optie 2. Hele dagen naar school vielen mij echter toch zwaarder, dan dat ik eigenlijk had gedacht. Tijdens de les kreeg ik ook vaak het gevoel van wat ik hier eigenlijk deed en het maakte mij verder ook niks meer uit. Het liefste wilde ik gewoon stoppen, stoppen met alles en géén verplichtingen meer. De druk was voor mij te hoog geworden. Niemand die mij wilde helpen vanwege mijn taal-/spraakstoornis en het plotselinge overlijden van mijn oma, waardoor de emmer te vol was. De enige uitweg die ik toen zag was het automutileren. Iets waar ik met niemand over sprak. Voor de thuissituatie was dit toen natuurlijk ook enorm lastig.

Ik denk na ongeveer een halfjaar stortte ik helemaal in. Mijn moeder had ontdekt dat ik mezelf pijn deed en ze wist dat het zo niet verder kon. Je zag namelijk niet aan mij dat ik van binnen helemaal ongelukkig was, aangezien ik altijd vrolijk over kwam. Ik wilde namelijk ook niet nog een extra last voor mijn moeder zijn, aangezien ze het zelf ook zwaar genoeg met het overlijden van haar moeder had. Hierdoor hield ik het altijd voor mezelf en zei het tegen niemand. Het maatwerk stopte per direct en de conclusie was dat school voor mij op dat moment niet haalbaar was. Ik moest eerst volledig hersteld zijn, voordat ik überhaupt weer een opleiding zou kunnen volgen. Voor mij viel er op dat moment een last van mijn schouders af, aangezien ik geen verplichtingen meer had.

Ps: inmiddels is dit alweer 5 jaar geleden en dit is iets wat ik achter mij heb gelaten. Desondanks vind ik het wel belangrijk om ook zulke onderwerpen bespreekbaar te maken.