Hoe ik vroeger met mensen heb gepraat die ik niet kende

Zoals elk ander kind ben ik met mijn familie ook naar braderieën gegaan. Als ik iets zag wat ik graag wou hebben dan keek ik mijn moeder altijd aan. Daarmee hoopte ik dat zij dan naar de verkoper zou gaan om te vragen hoe duur het bijvoorbeeld is. Maar, helaas...

Mijn moeder heeft dat nooit gedaan. Ze vond dat ik het zelf moest vragen om meer zelfvertrouwen te krijgen en ook om met andere mensen te gaan praten. Natuurlijk had ze daar toen helemaal gelijk in maar op dat moment wou ik het liefste dat mijn moeder het ging vragen. Ik durfde dat niet en ik wist dat ze mij niet zouden verstaan. Ze heeft altijd tegen mij gezegd dat ik zelf naar de verkoopster moest gaan om te vragen hoe duur het is. In het begin vond ik het heel erg spannend en natuurlijk hebben de mensen mij niet verstaan, wat best logisch is. Als ik iets vroeg wat ze niet verstonden keken ze mijn moeder direct aan en die heeft dat toen voor mij herhaalt.

Na een tijdje ben ik dan uit mezelf naar de verkoper gegaan, omdat ik wist dat mijn moeder dat toch niet zou doen. Zo leerde ik ook om met mensen te gaan praten met mijn beperking buiten mijn familie om.

In het begin was het een hele grote stap. Nu ben ik blij dat ze het zo heeft aangepakt omdat ik hierdoor meer zelfvertrouwen heb gekregen. Ik ga nu ook gewoon naar de markt en stap op de verkoper af. Anders zou ik er nog steeds over nadenken of degene mij wel kan verstaan, en dan uiteindelijk toch niets kopen omdat ik dan moet praten. Nu denk ik er niet eens bij na, maar doe het gewoon.