Het schoolsysteem

Om heel eerlijk te zijn kan ik dit in één woord omschrijven: het is f*cked up. Nadat ik in januari 2019 werd uitgeschreven van het Noorderpoort, zat ik thuis. Thuis als 18 jarige zonder een startkwalificatie. Dit houd in dat je minimaal een diploma moet hebben op niveau 2 of hoger, zodat je meer kans hebt op een baan.

Mijn vertrouwen in de verschillende MBO scholen was ook zo beschadigd, dat ik echt op het punt stond om geen opleiding meer te gaan volgen. Ik wist totaal niet wat voor opleiding/richting ik leuk vond en al helemaal niet of ik überhaupt de juiste ondersteuning zou krijgen. Dan vond ik een opleiding interessant, echter wist de opleiding niks van verbale ontwikkelingsdyspraxie af. Telkens maar weer afgewezen te worden en dat alleen omdat je een taal/-spraakstoornis hebt, waar zelfs scholen niks van af weten. Ik zat thuis, omdat het onderwijssysteem door mijn diagnose niet haalbaar was. Hoe ongelofelijk wil je het hebben.

De school had de verplichting om mij te melden bij de gemeente, aangezien ik onder de 23 jaar was ben ik een voortijdig schoolverlater (VSV). Hierdoor kwam ik in contact met het Doorstroompunt (RMC). Hun willen stimuleren dat je terug naar school gaat om een startkwalificatie te halen, of als dat niet haalbaar is, om dan samen te kijken naar de best mogelijke plek in de maatschappij. Aangezien dit vrijwillig was, had ik hier op dat moment totaal geen behoefte aan. De verschillende MBO scholen in het verleden wisten al niks van verbale dyspraxie af, waarom zou het RMC het dan opeens wel weten?

Als ik al zelf niet eens weet in welke opleiding ik interesse in heb, wat haalbaar is met mijn taal-/spraakstoornis en of de juiste ondersteuning er is? Achteraf gezien liep ik ertegenaan dat wij niet wisten, dat verbale dyspraxie onder TOS valt en je vanuit het cluster 2 onderwijs recht hebt op ondersteuning. Hadden wij dit misschien eerder geweten, dan had ik misschien al eerder ondersteuning kunnen krijgen. Ik betwijfel het, maar we zullen het nooit weten.