Drama
Er was ook een keer een opdracht dat je in groepjes een verhaallijn moest vertellen, dat dan filmen en uiteindelijk presenteren aan de klas. Ik lag niet goed in de klas en zodoende moest ik met andere klasgenoten die "over" waren en waar ik helemaal geen klik mee had. Het gevolg daarvan was, dat ik bij het opnemen van elke scène heftig begon te stotteren. Toen de hele verhaallijn erop stond en bewerkt was, was het tijd om te presenteren. Ik wist welke dag wij moesten presenteren en was die dag "ziek", aangezien ik al van te voren wist dat de klas mij uit ging lachen en ik wilde mij dit zelf niet aan doen. Achteraf hoorde ik inderdaad dat tijdens het afspelen van de video en in de scènes waar ik in voor kwam mijn klasgenoten om mij gingen lachen, omdat ik stotterde. Wat was ik blij dat ik er toen niet was, een soort zelfbescherming was het.
Telkens maar weer gaf de klas, maar ook de lerares van het vak drama, mij het gevoel dat ik anders was. Op den duur begon ik mij zo erg voor mijn verbale ontwikkelingsdyspraxie te schamen en kreeg een soort van spreekangst. Ik zei liever niks meer, dan wel. Niet alleen tijdens drama, maar ook in de andere lessen en in de pauzes. Dit rotgevoel werd steeds meer en heftiger.
Het eindproject van drama was een theatervoorstelling en mijn klasgenoten waren hierover zo enorm enthousiast. Ik was dit dus niet, aangezien mij het niet meer interesseerde. Mijn zelfvertrouwen was zo enorm beschadigd en zo skipte ik vaak de dramalessen, omdat ik mij dit niet keer op keer weer aan wilde doen. Uiteindelijk streepte de lerares mij van de aanwezigheidslijst af, zonder enig overleg met mijn mentor, aangezien ze dacht dat ik gestopt was met de opleiding.
Het toppunt van kleineren komt echter nog en daar schrijf ik in mijn volgende blog over.