Depressie

Je ontzettend alleen voelen, gedachtes die maar blijven binnenstromen, de schaamte, maar ook het verdriet. Zo zou ik mijn grootste nachtmerrie omschrijven waarin ik jarenlang in de negatieve spiraal bleef steken. Dit was voor mij helaas de realiteit rond mijn 17de tot mijn 20ste levensjaar.

Alleen op je slaapkamer, piekerend op je bed en door de negatieve gedachtes niet kunnen slapen. Dag in, dag uit was dit voor mij de werkelijkheid. Het sprankje hoop voor de toekomst, was er niet meer. Ik zat als het ware gevangen in mijn eigen hoofd en vaak genoeg zag ik hierin geen uitweg meer. Ik was ontzettend vastgelopen met mezelf, was hartstikke onzeker geworden, en TOS speelde hierin ook een grote rol. Dat ik naast het automutileren, het stemmetje in mijn hoofd vaker won dan verloor en in een dwaas ook verschillende malen geprobeerd had om er een einde aan te maken. Daarbuiten om nog de paniekaanvallen die ik regelmatig had en de negatieve gedachten die alleen maar kwamen. Ik was als het ware d**d van binnen en had helemaal geen emotie meer.

Hulp zoeken was voor mij al een hele grote stap en laat staan dan de wachttijden van +/- een halfjaar tot één jaar voor alleen een intake. Toen ik uiteindelijk aan de bel trok was eigenlijk al veel te laat. De uiteindelijke conclusies waren vaak dat ik te complex was, of ze wisten niet wat ze met mij aan moesten. Ook bij de laatste ggz psycholoog waar ik eind april 2019 terecht kon, wist degene niet zo goed wat hij ermee moest. Na vier hulpverleners te hebben gehad, was ik er echt zat van. Telkens maar weer moeten wachten om überhaupt hulp te krijgen, je gehele situatie weer helemaal opnieuw vertellen en tot slot leverde het mij helemaal niks op. Ik merkte namelijk dat ik niet telkens weer wilde vertellen hoe het nu echt met mij ging. Telkens maar weer afgewezen te worden hielp mijn psyche ook niet en zodoende had ik vanaf april 2019 verder geen hulpverlener meer.

Uiteindelijk heeft het nog enige tijd gekost, maar het lukte mijzelf om er weer bovenop te komen. Om even de stekker eruit te trekken en geen verplichtingen meer te hebben, voelde op dat moment als een hele opluchting.

Ik vermeld er wel even bij dat dit over de periode van 2017 t/m 2020 is gebeurd. Intussen ben ik weer helemaal stabiel, maar ik vind het belangrijk om ook zulke onderwerpen bespreekbaar te maken.