Even voorstellen

Maak kennis met Jessica

Hey daar, leuk dat je hier bent! Ik ben Jessica Huttinga, 24 jaar, woon in de provincie Groningen en de persoon achter deze blog. Supertof dat je een kijkje neemt! Thuis woon ik nog samen met mijn moeder en onze twee katten. In mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig en vind ik het leuk, om eropuit te gaan en nieuwe dingen te ontdekken.

Recentelijk heb ik mijn mbo 3 opleiding Allround Hospitality Medewerker in anderhalf jaar succesvol afgerond. Op dit moment volg ik in Groningen de mbo 4 opleiding als Leidinggevende Leisure & Hospitality. Na het afronden van mijn opleiding ben ik van plan om aan de slag te gaan in de hospitalitybranche, het liefst in de buurt.

Ik ben sociaal en creatief, en breng graag tijd door met vrienden en familie. Maar ik geniet ook van een rustig avondje thuis met een goede serie en mijn twee katten. Ik hou ervan om nieuwe dingen te leren en mezelf verder te ontwikkelen, zowel persoonlijk als professioneel.

Waar deel ik mijn verhaal?

Ik ben actief op diverse sociale mediaplatforms, zoals Facebook, Instagram, LinkedIn, YouTube, TikTok en mijn eigen website, waar ik blogs, video's, persoonlijke verhalen en tips deel over verbale ontwikkelingsdyspraxie en taalontwikkelingsstoornissen, zodat anderen een beter inzicht krijgen wat deze diagnoses precies inhouden.

Daarnaast ben ik beschikbaar als gastspreker op scholen, waar ik meer inzicht geef in deze uitdagingen, en voor lezingen bij bedrijven in de regio Groningen, Friesland en Drenthe, om medewerkers bewust te maken van de impact van deze diagnose, het belang van inclusiviteit en begrip op de werkvloer en hoe hiermee om te gaan.

Ik werk ook graag samen met sociale media-accounts om meer bereik te genereren en dit belangrijke onderwerp verder onder de aandacht te brengen. Tevens beschik ik over visitekaartjes en flyers die ik kan delen om mijn boodschap te verspreiden en meer mensen te bereiken.

Waarom deze blog?

Ik begon deze blog, omdat ik mijn ervaringen en inzichten wil delen over het leven met verbale dyspraxie. Vanaf jonge leeftijd heb ik moeten leren omgaan met deze spraakstoornis, van intensieve logopedie tot de uitdagingen op school. Dit pad was niet altijd even makkelijk, maar het heeft mij veerkrachtig gemaakt.

Ik weet als geen ander hoe het voelt om onbegrepen te worden, om anders te zijn en om keihard te moeten werken voor iets wat voor anderen vanzelfsprekend is. Toen ik opgroeide, wist bijna niemand wat verbale dyspraxie was. Er was weinig begrip en ik moest zelf ontdekken hoe ik met mijn uitdagingen om moest gaan

Door mijn verhaal te delen, wil ik niet alleen meer bewustwording creëren, maar ook anderen laten zien dat ze niet alleen zijn. Ik hoop met deze blog herkenning, steun en waardevolle informatie te bieden aan iedereen die met soortgelijke obstakels te maken heeft.

Diagnose onbekend

De onbekende toekomst

In de jaren 2004/2005 was er nauwelijks informatie te vinden over VOD. Vaak werd afgedaan als een kind dat "wat later" is. Als je überhaupt iets vond, waren het slechts enkele A4'tjes in het Engels, zonder enige positieve of veel belovende inhoud, over wat verbale dyspraxie was, wat je zou kunnen doen en wat de toekomst zou brengen. 

Toen ik op vierjarige leeftijd de diagnose kreeg, stelden mijn ouders natuurlijk ook veel vragen aan de logopediste, maar zelfs zij had hierop geen antwoorden. Niemand kon namelijk voorspellen hoe ik mij zou ontwikkelen, wat de gevolgen op lange termijn zouden zijn, of hoe wij met de uitdagingen om moesten gaan. 

Ondanks het feit dat er nu een naam voor mijn situatie was, bleef de toekomst vol onzekerheid. We stonden zonder duidelijk zicht op wat er zou komen, wat leidde tot veel vragen, zorgen en een gevoel van machteloosheid voor mijn ouders en mijzelf.