Over mij

Jessica Huttinga

Mijn naam is Jessica Huttinga, ben 24 jaar oud en woon in de provincie Groningen. Sinds 2020 ben ik als ervaringsdeskundige actief op sociale media en heel eerlijk ik leer er uiteraard nog elke dag wat bij. Als ervaringsdeskundige vertel ik mijn verhaal uit mijn eigen perspectief, geef ik tips wat mij heeft geholpen, maak ik video's over verschillende ervaringen die ik heb beleeft en spreek ik op congressen. 

Een korte samenvatting hoe wij deze diagnose kregen, hoe mijn schoolloopbaan eruit zag, hoe ik nu in het dagelijks leven praat met verbale dyspraxie en hoe ik hiermee omga als volwassene, dat lees je hieronder.

Mijn babytijd

Tijdens de zwangerschap had mijn moeder een vreemd voorgevoel dat er iets met mij aan de hand zou kunnen zijn, echter waren alle testen positief zodat dat niet bevestigd kon worden. Het voorgevoel ging maar niet weg. Tijdens de bevalling kreeg ik 9/10 apgarscore, omdat ik in het vruchtwater had gepoept. Voor de rest was ik een hele rustige baby. Ik melde mij alleen als ik honger, dorst of een schone luier benodigde, voor de rest hoorde je mij niet. Ik brabbelde op ten duur wel wat, maar echt veel was dat niet. Dit was achteraf gezien al een van de eerste kenmerken dat er iets aan de hand was, maar dat wisten wij op dat moment nog niet.

Mijn peutertijd

Op ten duur was ik 2 jaar en sprak ik maar 10 woordjes. Vele hiervan waren ook verzonnen. Alleen met deze woordjes communiceerde ik. Dan kun je je wel voorstellen hoe frustrerend het is als je iets wilt vertellen, maar het komt er niet zo uit als dat je eigenlijk wilt. Hierdoor werd ik ook vaak boos, omdat ik voor mijn gevoel dacht dat zelfs mijn ouders mij niet begrepen. Vaak communiceerde ik naast die 10 woordjes, met het aanwijzen naar een voorwerp of het pakken daarvan. Zo visualiseerde ik het en hadden mijn ouders een beter beeld erbij wat ik nou exact bedoelde. Wij wisten toen al wel dat ik achter liep met de spraak en dat hadden wij ook al aangegeven, maar een onderzoek hiervoor werd toen nog niet gedaan.

Mijn kindertijd

Sinds ik 3,5 was ben ik begonnen met logopedie, omdat mijn spraak toch achterbleef. Al gauw vermoede de logopediste dat ik verbale dyspraxie kon hebben en uiteindelijk kreeg ik toen de diagnose met 4 jaar. Ook ben ik toen begonnen in groep 1 op het regulier onderwijs, maar al gauw merkten wij dat ik te ver achter liep. Vanaf groep 2 t/m groep 4 ben ik naar het cluster 2 onderwijs in Groningen gegaan. Uiteindelijk werd ik daarvoor tegoed en heb ik vanaf groep 5 t/m heden altijd het regulier onderwijs kunnen volgen. Op mijn 12de ben ik uitbehandeld, wat betekent dat wij alles eraan gedaan hadden om mijn spraak te verbeteren, maar meer zat er niet in. Mijn spraak zal dus altijd zo blijven en je zult altijd blijven horen dat ik net wat "anders" praat. Over het algemeen denken de meeste mensen vaak dat ik met een accent praat, wat eigenlijk door mijn verbale dyspraxie komt.

Mijn puberteit

Vanaf mijn 12de t/m heden heb ik verder geen enkele hulp of ondersteuning op school of thuis meer gehad. Wij wisten namelijk niet dat ik dit alsnog kon aanvragen, omdat ik op het cluster 2 onderwijs heb gezeten. Voor de rest kon ik altijd prima meekomen met het schoolonderwijs. De vakken waar ik niet goed in was, bijvoorbeeld aardrijkskunde en geschiedenis mocht ik laten vallen. Het scheelde natuurlijk ook dat ik tweetalig ben opgevoed met Duits, zodat ik met dat vak ook geen moeilijkheden had. Voor de rest scoorde ik op de theoretische vakken minder hoog, dan op de praktische vakken. Uiteindelijk maakte ik altijd de opdrachten, toetsen en zelfs het examen zonder enige aanpassingen hierin. Het examen haalde ik gelijk in 1x en zo had ik mijn kader diploma zonder enige ondersteuning op zak.

Nu

In het dagelijks leven ben ik heel open over mijn taal/spraakstoornis en heb ik het geaccepteerd dat ik het heb en persoonlijk vind ik dat het belangrijkste. Het is natuurlijk begrijpelijk dat je altijd even moeten wennen als je iemand tegen komt die net even wat "anders" praat, dan dat het eigenlijk hoort. Op ten duur ben je hier zo aan gewend, dat je het niet anders kent en het niet eens meer opvalt. 

Mocht je na het lezen van deze korte samenvatting benieuwd zijn geworden? Dan kun je mij volgen op sociale media. Daar deel ik mijn verhaal hoe ik met mijn taal/spraakstoornis omga en welke hindernissen ik allemaal heb of al heb overwonnen. Zie ik je daar? :)